تبسم های کاغذی   لحظه های بی مفهوم   ثانیه های کپک زده   روزهایی که می آیند ،   می گذرند   بی آنکه نیشخندی ،   حتی از فردای تاریکم باشند .   بی آنکه بدانم برای چه می گذرند ؟؟؟؟   به کجا می روند ؟؟؟؟   در حصار سکوت مرگبار این اتاق ،   در دلی که خون دلمه بسته   در دلی که دیوارش ،   هزاران بار   زیر آوار خیانت فروریخته   و من از کهنگی این بغض دیرینه   به قلبم پناه آورده ام.   اکنون فهمیده ام دگر   عشق تو را   که جاده بن بستی بود ....   دریغا ،   افسوس و صد افسوس   من . . .  .   در گریز ناگزیری   تابلوهای عبور ممنوع را رد کرده ام !!!   اکنون که به انتها رسیده ام   به باورهای جان گرفته ام   می خندم   و به تومی اندیشم . . . .   راستی   چگونه می توانی   درین مرداب پوسیده   نیلوفرانه زندگی کنی ؟   می دانستی   تو خود می دانستی   من درین مرداب   ذره ذره جان داده ام !   و تو تنها شاهد   برای این جان دادنی!   نمی دانی در چه حالیم ؟   به راستی   فروغ چگونه عاشق شد ؟   می خندم   دوباره و دوباره   به روزگارم ، به روزگارت   روزگاری که می گفتم   هرچه می خواهد پیله کند   من روزی پروانه خواهم شد   اکنون ،       تنها به جا مانده   خاکستر بال هایم !   می دانستم می فروشی   عشق مرا به رهگذران ،   رهگذرانی که در پیشانی شان   لهیب خروس قندی دارند   و این نشان به   یکباره ناباورانه   فرمان خاکسپاری خاطره هایم را می دهد   و دیگر هیچ نمانده   حتی . . .   کورسوی امیدی   برای بازگشتم   که دوباره و دوباره   محبت قتل عام می شود

و هوس جانی تازه ....