ارتباط بين راستاي زانو و شدت آسيب هاي غير برخوردي زانو و مچ در كاراتهكاهاي مرد

مقدمه: كاراته از هنرهاي رزمي پر طرفدار است كه مردم اوكيناواي ژاپن آن را به جهان معرفي كردند. بي خطر و جزئي بودن
آسيب هاي كاراته تفكري است كه تحقيقات گذشته در اذهان ورزشكاران اين رشته ايجاد كرده است و اين در حالي است كه
كه ماهيتي كاملاًً غيربرخوردي داشته نيز گزارش شده است (هانگ، ACL مواردي از وقوع آسيب هاي جدي و شديد مثل آسيب
2007 ). آگاهي از اين نكته كه كدام قسمت هاي بدن بيشتر دچار آسيب مي شوند براي مربيان، ورزشكاران و پزشكان بسيار
ارزشمند است اين امر چه از لحاظ علتيابي و پيشگيري و چه از نظر درماني حائز كمال اهميت ميباشد. اندام تحتاني و به
خصوص زانو شايع ترين ناحيه آسيب پذير در رشته ورزشي كاراته است (دانشجو، 1386 ). مفصل زانو به طور مكرر در معرض
فشار و كشيدگي است و در صورت بر هم خوردن وضعيت طبيعي اش جاي تعجب نيست كه بيشترين صدمات را در ورزش هاي
مختلف به خود اختصاص م يدهد. وضعيت بدني طبيعي، هم راستا بودن بخش هاي مختلف بدن نسبت به يكديگر است وقتي يك
شخص وضعيت بدني مطلوب دارد راستاي بدنش طوري است كه فشارهاي وارد بر بخش هاي مختلف بدنش به حداقل ميرسد،
در عوض هنگامي كه يك فرد وضعيت بدني نامطلوب دارد به علت فشارهاي زياد به بعضي بخش هاي بدنش، راستاي بدن او از
حالت تعادل خارج مي شود. اين فشار دائمي حتي اگر نسبتاً كم هم باشد موجب بروز ناهنجاري، آسيب و محدوديت در اجراي
مهارت ورزشي مي شود. در تحقيقات گذشته در مورد ناهنجاريهائي كه ممكن است به آسيب در رشته ورزشي كاراته منجر شود
بحثي نشده است ولي در ديگر رشته هاي ورزشي تحقيقات نشان مي دهد كه بر هم خوردن راستاي طبيعي مفاصلي از قبيل زانو و
مچ پا منجر به آسيب هائي از قبيل استئوآرتريت و درد قدامي زانو مي شود (دونل، 2006 ). همچنين زانوي پرانتزي به عنوان يك
عامل خطرزاي داخلي بالقوه در آسيب دونده ها گزارش شده است (لان، 2004 ). محقق در تحقيق حاضر ارتباط بين راستاي زانو و
شدت آسيب هاي غير برخوردي زانو و مچ پا را در ورزشكاران رشته ورزشي كاراته بررسي مي كند.
روش تحقيق: تحقيق حاضر از نوع علي پس از وقوع و گذشته نگر است. جامعه آماري تحقيق شامل 288 كاراتهكا با كمربند
مشكي و بالاتر و نمونههاي آماري را 45 نفر از كاراته كاهاي استان كرمان كه داراي آسيب در ناحيه مفاصل زانو و مچ پا بودند
تشكيل دادند. اطلاعات مربوط به آسيب ها از طريق هيأت كاراته و مصاحبه با كاراته كاهاي آسيب ديده با استفاده از فرم ثبت
اطلاعات جمع آوري و فاصله كنديل هاي زانو با استفاده از كوليس اندازه گيري شد. براي اين كار آزمودني در حالت ايستاده و
راحت قرار مي گرفت قبل از انداز هگيري كنديل هاي ران به وسيله ماژيك علامت گذاري و در حالي كه قوزك هاي داخلي پا بهم
چسبيده و آزمودني هيچ گونه فشار و انقباضي را تحمل نمي كرد فاصله ميان دو اپي كنديل داخلي زانو از نماي مقابل اندازه گيري و
ثبت مي شد. شدت آسيب بر حسب زمان دوري از تمرين تعيين شد كه بر اساس آن آسيب به سه دسته زير تقسيم شد: آسيب
جزئي ( 1 تا 7 روز)، آسيب متوسط ( 8 تا 21 روز) و آسيب شديد (بيشتر از 21 روز) (بارتلت، 2005 ). براي تجزيه و تحليل
استفاده شد. p<0/ مستقل و آزمون خي دو در سطح معني داري 05 t داده ها از آزمون
مجموعه مقالات اولين همايش ملي علم و كاراته ، اول تا سوم آبان 1390 دانشگاه تبريز
57 درصد از موارد / 82 درصد در حين تمرين و در 8 / 62 درصد از آسيبها در ناحيه زانو، 3 / يافته هاي تحقيق: نتايج نشان داد كه 2
84 درصد) به نسبت زانوي پرانتزي از ميزان بالاتري برخوردار / آسيبها جزئي بودند. همچنين در بين كاراته كاها زانوي طبيعي ( 4
بود. آزمون تي مستقل نشان داد كه بين ميزان آسيب ها بر اساس فاصله كنديل ها اختلاف معني دار و آزمون خي دو نشان داد بين
فاصله كنديل هاي زانو و شدت آسيب ارتباط معني داري وجود ندارد.
بحث و نتيجه گيري: با توجه به نتايج تحقيق احتمال مي رود كه غيرطبيعي بودن فاصله كنديل ها يك عامل آسيب زا در اندام
تحتاني كاراته كاهاي مرد باشد. نتايج تحقيق حاضر با نتايج تحقيق مقدسي ( 1384 ) مطابقت دارد. از دلايل هم خواني نتايج مي توان
به يكسان بودن ابزار اندازه گيري و حرفه اي بودن آزمودني ها اشاره كرد (مقدسي، 1384 ). پيشنهاد مي شود كاراتهكاها به خصوص
افرادي كه در سطح حرفه اي فعاليت مي كنند برنامه هاي اصلاح انحرافات وضعيتي را همسو با تمرين مهارت هاي ورزشي خاص
رشته كاراته انجام و به عنوان بخشي از فعاليت هاي جلسه تمريني خود قرار دهند؛ اين مهم مي تواند با استفاده از تمرينات اصلاحي
براي آن دسته از عضلاتي كه در جريان تمرين مهار ت هاي كاراته بيشتر از گروه عضلاني مخالف درگير مي شوند، حاصل شود.
منابع
1. Huang et al. (2007). Acute injury of anterior cruciate ligament during karate training. The Knee. 14: 245 – 248.
2. Daneshjoo AH, et al. (2008). Incidence, type and mechanism of injury in Iranian Professional Shotokan Woman.
Proceeding of the 1th National Congress on Corrective Exercise and Sport Injury. Kerman, Iran.
3. Donell S. (2006). Patellofemoral Dysfunction Extensor Mechanism Malalignment. Current Orthopaedics.
20:103–111.
4. Lun et al. 2004. Relation between Running Injury and Static Lower Limb Alignment in Recreational Runners .Br
J Sport Med .38(5): 576-80.
5. Bartlett R. (2005). Sports Biomechanics – Reducing Injury and Improving Performance. Taylor and Francis e-
Library. ISBN: 0-203-78280-1.
6. Moghadasi M. (2005). Comprative survey of knee alignment and its relationship with age, weight, history and
sport injury. [Dissertation]. Guilan: University of Guilan Faculty Physical education.حسين دادگر 1، دكتر منصور صاحب الزماني 2
1.مربي دانشگاه آزاد اسلامي واحد بندر لنگه، 2- دانشياردانشگاه شهيد باهنر كرمان